மதியில்லாதவனே
உன்னையே நீ ஏன் சுமக்கிறாய்
பிச்சைக் காரனே
உன் கதவண்டையே
ஏன் பிச்சை
கேட்கிறாய்..
உனது துன்பங்களை
எதையும் தாங்கும்
இறைவனிடமே
விட்டுவிடு…
வருந்தி
திரும்பிப் பார்க்காதே…
உனது ஆசை
உனது உள்ளொளியை
அணைத்துவிடுகிறது..
அந்த
புனிதமற்ற நிலை
வேண்டாம்
உண்மை அன்புடன்
தரும் கொடைகளையே
நீ பெற்றுக்கொள்
இறவனின் சிந்தனையில்
சிறிது நேரம்
தியானிக்க வேண்டும்..
லௌகீக விஷயங்களை
பிறகு சிந்திக்கலாம்.
இறைவா
உன்னை
நான் தியானிக்க வேண்டும்…
உன்னைச் சிந்திக்காத
நிமிடங்கள்
என் நெஞ்சில்
அமைதியின்றிப் போகிறது.
நான் துன்பக்கடலில்
சிக்கித் தவிக்கிறேன்…
இறைவா
இதுவே தருணம்
இந்த அமைதியான
நேரத்தில்
உன்னை தியானிக்க
வேண்டும்
இறைவா
நீ எங்கும் நிறைந்திருப்பவன்
எனவே
நீ வாழும்
இவ்வுடலை
மிகவும் பரிசுத்தமாக
வைத்திருக்க முயல்கிறேன்…
பகுத்தறிவை எனக்குள்
விதைத்தவன் நீ
எனவே
எனது சிந்தனையிலிருந்து
பொய்களை
விலக்கிடுவேன்…
எனது உள்ளத்தில்
நீ உறைந்திருக்கிறாய்
எனவே
எனது உள்ளத்திலிருந்து
தீய எண்ணங்களையெல்லாம் விலக்கி
அன்பை வெளிப்படுத்த முற்படுவேன்
எனது
செயல்களுக்கெல்லாம்
வலிமையை நீயே தருகிறாய்
எனவே
எனது செயல்களின் மூலமே
உன்னை வெளிப்படுத்த முயல்கிறேன்
இறைவா!
அற்புதமான
உனது இசையை
நீ
எப்படி இசைக்கிறாய்..
நான் அமைதியோடு
ஆச்சரியத்தில்
மூழ்கிபோகிறேன்..
உனது இசையின்
ஒளி
இவ் உலகையே
வெளிச்சமாக்குகிறதே!
உனது இசை
வானவெளியெங்கும்
பரவியிருக்கிறதே!
உனது
இசையின் பெருவெள்ளம்
கடினமான
பாறைகளையும்
உடைத்து
பெருகுகிறதே!
உனது இசையோடு
இசைக்க
நானும் எண்ணுகிறேன்
ஆனால்
வார்த்தையின்றி
தவிக்கிறேன்.
எனது
வார்த்தைகள்
கவிதையாய்
பரிணமிக்க முடிவதில்லை.
அதனால்
பரிதவிக்கின்றேன்
இறைவா
உனது
இசையின்
முடிவற்ற வலைக்குள்ளே
என் இதயம்
சிக்குண்டுவிட்டதே!
தாகூர்
இயற்கை வழியாக
இறைவனைப் பார்க்கிறார்.
இயற்கையின்
ஒவ்வொரு அழகும்
இறைவனை காட்டுவதல்லவா!
அதனால் தான்
பாரதியும்
காக்கை சிறகினிலே
நந்தலாலா - நின்றன்
கரிய நிறம்
தோன்றுதையே நந்தலாலா
பார்க்கும்
மரங்களெல்லாம் நந்தலாலா - நின்றன்
பச்சை நிறம்
தோன்றுதையே நந்தலாலா
கேட்கும் ஒளியில்
எல்லாம் நந்தலாலா - நின்றன்
கீதம் இசைக்குதடா
நந்தலாலா
தீக்குள் விரலை
வைத்தால் நந்தலாலா - நின்னை
தீண்டும் இன்பம்
தோன்றுதடா நந்தலாலா
என்கிறார் போலும்.
தொடர்வோம்..
உன்னைப் பாட
என்னைப் பணிக்கும் பொழுது
எனது நெஞ்சம்
பெருமையால்
அடைத்துக் கொள்கிறதே!
உனது திருமுகத்தை
கண்டதும் எனது
கண்ணில் நீர்
பெருக்கெடுக்கிறதே!
எனது வாழ்வின்
கஷ்ட நட்டங்கள்
ஒன்றாகி
இனிமையான பாடலாக
வெளிவருகிறதே!
மகிழ்ச்சில் திளைக்கும் பறவை
கடலைத் தாண்டி
உல்லாசமாகப் பறப்பதைப் போல்
உனதன்பால் என் சிந்தனை
சிறகடிகிறதே!
உன் முன்
ஒரு கவிஞனாகவே
நான் நிற்கிறேன்
எனது கவிதையில்
நீ மகிழ்வாய்
என்று எனக்குத் தெரியும்
எனது இசையின்
மெல்லிய அலைகளின்
ஸ்பரிசத்தால்
உன்னைத் தொட்டு
இன்பமடைகிறேன்…
இறைவா
அந்த இன்ப மயக்கத்தில்
என்னை மறந்து
உன்னை
‘நண்பனே’
என்றழைகிறேனே!
நீ
இறைவனல்லவா!
அதனால் தான் பாரதியும்
பரசிவ வெள்ளம் என்ற பாட்டில்
"எண்ணமிட்டாலே போதும்
எண்ணுவதே இவ் இன்பத்
தண் அமுதை உள்ளேஎன்று பாடுகிறாரோ!
கீதாஞ்சலி
தாகூர் அவர்களின் பாமாலை, தமிழில் எனது முயற்சி.
1.
இந்த முடிவற்ற பிறவியில்
என்னை
பிணித்திருக்கிறாயே
அதுவே உன் இச்சை போலும்.
மிகவும் பலவீனமான
இப்பாண்டத்தை
அடிக்கடி
வெறுமையாக்கி
மீண்டும் மீண்டும்
புத்துயிரை
நிரப்புகிறாய்
உனது சின்னஞ்சிறு
குழலில்
அமுத கானத்தை
காடு, மலை,
பள்ளத்தாக்கெங்கிலும்
இசைக்கிறாய்
உனது திருக்கரம்
தீண்டியதில்
எனது நெஞ்சம்
இன்பத்தின் எல்லையையே
தாண்டி விடுகிறதே!!!
உனது பெருமையை
பாடத் துவங்குகிறதே!!!
எனது சின்னஞ் சிறிய
கைகள் நிரம்பி வழியும் படி
பல அரிய கொடைகளை
நீ தருகிறாய்..
உனது கருணை
அளப்பரியது..
பல காலங்களாய்
தொடர்வது..
இன்னும்
முடியாமல்
தொடர்ந்து கொண்டே
இருப்பது…
பாரதியும் அதனால் தான்..
எத்தனை கோடி இன்பம் வைத்தாய்
எங்கள் இறைவா இறைவா இறைவா!
என்று பாடுகிறார்...
தொடர்வோம்..
இறைவா
இம்மலரை
இப்பொழுதே பறித்து
எடுத்துக் கொள்
ஒருவேளை
இம்மலர்
தாழ்ந்து
தூசியில் விழுந்துவிடுமோ
என்று அஞ்சுகிறேன்.
உனது மாலையில்
இம்மலருக்கு
இடமில்லாமல்
போகலாம்
ஆனாலும்
அருளோடு
உனது திருக்கைகளால்
பறித்துக் கொள்வதே
பேரானந்தம்
உணர்வதற்கு
முன்பே,
முழுவதுமாக
அர்ப்பணிக்கும் முன்பே
காலம்
கடந்து விடுமோ!
இறைவா
இந்த மலரில்
வண்ணம் நீங்கி இருக்கலாம்,
மணம் மங்கி இருக்கலாம்
அனாலும்
உனது திருப்பணிக்காக
இப்பொழுதே
இம்மலரை
ஏற்றுக் கொள்ளுங்களேன்.
தனது ஆன்மாவையே மலராக
இறைவனுக்கு அளிக்கும்
தாகூரின் பாடல்
Gitanjali, Rabindranath Tagore
Pluck this little flower and take it,
delay not! I fear lest it droop and
drop into the dust.
It may not find a place in thy garland,
but honour it with a touch of pain
from thy hand and pluck it.
I fear lest the day end
before I am aware,
and the time of offering go by.
Though its colour be not deep and
its smell be faint,
use this flower in thy service and
pluck it while there is time.
I have had my invitation to this world’s festival, and thus my life has been blessed. My eyes have seen and my ears have heard.
It was my part at this feast to play upon my instrument, and I have done all I could.
Now, I ask, has the time come at last when I may go in and see thy face and offer thee my silent salutation?
நிலவே!
உன்னை நாங்கள்
அடைந்து விட்டோம்!
எவ்வளவு ஆனந்தம்
எங்களுக்கு!!
இந்திய மக்களின்
இதயத் துடிப்பல்லவா
நீ!
எங்கள் பாட்டிமார்கள்
உன்னைக் காட்டித்தான்
தம் பிள்ளைகளுக்கு
உணவளித்தார்கள்
எங்கள் தாய்மார்களோ!
நிலா நிலா ஓடிவா!
என்று உன்னைத்
துணைக்கழைத்தார்கள்...
நாங்களோ !
உன்னை அடைந்தே விட்டோம்..
எவ்வளவு ஆனந்தம்
எங்களுக்கு!!
ஒருவேளை
நாளை எம் பிள்ளைகள்
உன்னை
சொந்தம் கொண்டாடுவார்களோ!
நிலவே
உனக்கும்
எங்களுக்குமான
இந்த இடைவெளியை
அன்று
கற்பனையால் கடந்தோம்..
இன்று
அறிவியலால் அளந்தோம்..
நிலவே
உன் அழகு
இன்றும் எங்களை
வசப்படுத்துகிறது..
எங்கள் குழந்தைகளுக்கு
கற்பனையை
கலையை
உன்மூலமாகத்தான்
சொல்லித்தருகிறோம்…
எங்கள் காதலுக்கும்
கவிதைக்கும்
நீயே அடிப்படை…
ஆனாலும்
நிலவே!
சற்று தள்ளி
நில்
மனிதனை
அருகில் வரவிடாதே!
உன் அழகு
கனிமங்களை
அவன்
அள்ளிக் கொள்ளலாம்…
அழகிய பூமியில்
ஆயிரம்
கோடுகள்
கிழித்தவர்கள்
நாங்கள்..
இன்றும்
நடந்துக் கொண்டே
இருக்கிறது
கோடுகளுக்கான
சண்டை …
உன்னையும்
துண்டாடவிடாதே!
வடதுருவம்
தென் துருவம்
என்று
இப்பொழுதே
துண்டாடுகிறார்கள்..
மனிதனை
அண்டவிடாதே!
எங்கள் சந்திராயனைத்
தூங்கவிட்டுவிடு
சந்திரனே!
உன் அழகை
கனிமங்களை
மனித இச்சைக்கு
அளித்துவிடாதே!
ஆசைக்கு
அளவில்லாதவர்கள்
நாங்கள்
நிலவே!
அழகே!
உன்னைத் தொட்ட
எங்கள்
இதயத்தில்
உன் காதல்
என்றும் நிலைத்திருக்கும்…
எங்கள்
ஓவியத்திற்கு
வடிவமாய்
கவிதைக்குப்
பொருளாய்..
காதலுக்கு
துணையாய்
மட்டுமல்ல
எங்கள்
அறிவியல் அறிவிற்கும்
சாட்சியாய்..
என்றும், என்றும்
நீயே…
நிலவே !!!
பூவின் இரகசியம்
தேன்...
மெதுவாக
வண்டை அழைக்கும்….
புல்லின் இரகசியம்
பனித்துளி...
சூரியனோடு
சொந்தம் கொண்டாடும்…
மேகத்தின் இரகசியம்
மின்னலாய்
வெளிப்படும்
நீள் நதியின்
இரகசியம்
வயல்களில்
விளைச்சலாய்…
காற்றின்
இரகசியம்
தென்றல்...
கடற்கரையின்
இரகசியம்
கிளிஞ்சல்கள்…
மண்ணின்
இரகசியம்
மரங்களாய்…
வானோ
வெள்ளி நீர்த் தூறலாய்…
ஒளி இருளோடு
பேசும் இரகசியம்
நட்சத்திரங்கள்…
இருள் ஒளியோடு
பேசும் இரகசியம்
நிழல்களாய்...
குழந்தையின்
இரகசியம்
சிரிப்பு…
பெண்ணின்
இரகசியம்
பார்வை…
ஆணின்
இரகசியம்
அவன் அணைப்பில்….
எழுத்தின்
இரகசியம்
இனிய
கவிதையாய்….
இரகசியம் அழகானது…
அன்று!
அவள் கண்களில்
ஒளி இருந்தது
அவளோ!
இருட்டு அறையில்
சிறைப்பட்டிருந்தாள்…
சுதந்திர வெளிச்சம்
சூழ்ந்த போது
அவள் பார்வையோ
பறிக்கப்பட்டது…
பறந்த வெளியில்
பாதை தெரியவில்லை…
அடிமைச் சிறைவிட்டு
அடியெடுத்து வைத்தாலும்
ஆண்களின் பார்வை
அச்சமூட்டியது…
அடிமைக் கூடு
அழிக்கப்பட்டப் போது
அவளது
அழகிய சிறகுகள்
சிதைந்தே இருந்தன…
எதிர்பார்ப்புகளால்
அவள்
இயக்கம்
தடுக்கப்பட்டது…
உலகம்
பட்டுப்பூச்சியை
பருந்தாய்
பறக்கச் சொன்னது…
பறந்தால் மட்டுமே
பெண் எனச் சொன்னது…
இருட்டு அறையிலும்
இயங்கிய கண்கள்
வெளிச்சம் கண்டு
விலகிச் செல்லுமா?
சின்னச் சிறகை
மெல்ல விரித்தே
வானம் அளந்தது.
வண்ணத்துப் பூச்சி..
பறந்த வெளிதான்
பாதை வகுத்து
பயணம் தொடர்ந்தாள்
பெண்
கிழட்டுப்
பார்வைகளை
கிழித்து எறிந்தாள்
புதிய உலகம்
புதிய பார்வை
புதிய பாதை
புதிய பயணம்
புதிதாய் என்றும்
பொலிவாள் பெண்…
பூவும் அல்ல
புயலும் அல்ல
அவள் பெண்…
(சென்னைத் துறைமுக தமிழ்ச்சங்க பெண்கள் தின சிறப்பு இதழுக்காக எழுதியது)
நாணலே மெத்தையாய்
நாணமே போர்வையாய்
நல்லதொரு தூக்கம்
விடியலை வரவேற்கும்
விழிப்பு
உள்ளத்தில் அமைதி
உண்மையால் உறுதி
ஆற்றை குடித்து
காற்றில் மிதந்து
காய் கனி
கடித்து உண்டு
வேட்டை யாடியும்
விளை யாடியும்
சில மணிகள்
இயற்கையைப் படித்து
இதயத்தால் வாழ்க்கை
கள்ளமில்லா காதல்
கடுப்பில்லா மனம்
களைப்பில்லா குணம்
காட்டாற்று வெள்ளம்
கரைப்புரள
காலம் கரைக்கட்டியது
ஏட்டைக் கிழித்தது
எழுத்தாணி
இன்றைய நாகரீகம்
எழுந்தது…
